طی سالیان اخیر مرتبا اخباری در مورد دور زدن ایران توسط همسایگان منتشر میگردد، به موازات عدم برنامه ریزی برای فعال سازی و توسعه کریدورهای ترانزیتی یا محصولی فوق العاده در کشور، شاهد فعالیت و سرمایه گذاری سنگین رقبای منطقه ای و فعال شدن کریدورهای موازی ایران هستیم که تهدیدی جدی برای مزیت های نسبی ایران به حساب می آید.

شبکه های ارتباطی ریلی، جاده ای و هوایی ایران، پتانسیل های ارزشمند و یک فرصت استثنایی و بی نظیر اقتصادی و تجاری برای کشور محسوب می شوند. به رغم قرارگیری ایران در مسیرهای ترانزیتی مختلف از جمله کریدور شمال-جنوب (NOSTRAC)، کریدور اقتصادی چین-آسیای میانه-آسیای غربی ، کریدورهای حمل ونقلی تعریف شده میان کشورهای عضو سازمان همکاری اقتصادی (اکو) مانند کریدور اسلام آباد-تهران-استانبول (ITI)، و کریدور ایران-عراق-سوریه، توجه لازم و کافی به این ظرفیت فوق العاده نشده است.

عدم توجه لازم به ظرفیت ترانزیتی ایران در حالی است که این موضوع علاوه بر درآمدزایی و نقش مهم در اقتصاد کشور، می تواند ارزش راهبردی داشته باشد چراکه موجب گسترش و تقویت دیپلماسی اقتصادی ایران در بین کشورهای جهان و در نتیجه وابستگی بیشتر کشورهای دنیا به همکاری اقتصادی با ایران خواهد شد و کاهش تحریم پذیری اقتصاد ایران را به همراه خواهد داشت.

مهمترین کریدورهای ریلی، جاده ای، دریایی و محصولی بشرح زیر میباشد:

1-اتصال بندر ترکمن باشی به باکو از طریق خط کشتیرانی در عرض دریای خزر

2-توافقنامه لاجورد و اتصال کشورهای افغانستان، ترکمنستان، آذربایجان، گرجستان و ترکیه

3-اتصال ریلی باکو-تفلیس-قارص درترکیه

4-سرمایه گذاری گسترده چین ذیل ابتکار کمربند و راه در کریدور اقتصادی چین-پاکستان (CPEC)

5-مسیر گازی تاپی برای انتقال گاز ترکمنستان – افغانستان- پاکستان – هند به طول 1800 کیلو متر

6- کریدور زنگه زور ترکمنستان- باکو - ترکیه

https://gccim.com/blog/1332